“Эрх чөлөө-Эрхэм үг. Эрх чөлөөний дайсанууд хэн бэ?” номын танилцуулга. Бүлэг 1. \Үргэлжлэл 3\
Эрх чөлөө гэдэг хөгжих ёстой хөгжилийн асуудал. Эрх чөлөөг хөгжүүлэхгүй бол эрх чөлөө унтарч мөхнө. Хүн юм мэдэхгүй гэдэг ичгэвтэр хэрэг биш харин юуг ч шинээр сурах хүсэлгүй гэвэл ичгэвтэр гэж үг бий. Үүнтэй адил эрх чөлөөгөө эдэлж чадахгүй заавал ашигтай бол хийнэ ашиггүй бол ххийхгүй гэх эсвэл хүний шахалтаар хийж дүр үзүүлэх гэх мэт өөрөө өөрийгөө хөгжүүлэхгүй үргэлжийн завтай хэзээ ч хэнийг ч дуудсан бэлэн хүмүүс харамсалтайгаар насыг барж хөгширдөг.
Эрх чөлөө гэдэг зүгээр нэг сониучлах эсвэл хийгээд өнгөрөх биш. Зориуд хийж бүтээж өөрийгөө хөгжүүлж чадаж буй хүн эрх чөлөөтэй. Эрх чөлөөг баяжуулж баян болгож чадвал эрх чөлөөг илүү их эдэлнэ. Ядуухан эрх чөлөөтэй хүмүүс хэвэндээ үлдэж ойр ойрчимынхоо хүмүүсийн магтаал сонсож хөөрхийлүүлж хэзээ ч хүссэн хүслээ амидралдаа биелүүлж чадахгүй. Тэд бусдын жишээлбэл найзуудынхаа хүслийн дагуу хүссэн сэдвийг яриж дараа уулзах батлгаагаа хийж авна.
Өөрийнхөө хүслийг биелүүлж өөрийнхөө хүссэнийг биелүүлэх чадваргүй хүмүүс найзынхаа чаатлахыг хүлээж хэн нэг утасдаыг хүлээж цагаа барж өөртөө цаг зориулж чадахгүй өөрийгөө хүчиллэж энд тэнд интернэтээр тэнүүчилж хог уншиж толгойгоо хогийн дөрвөн мөрт иш татлалуудаар дүүргэнэ. Олон хуудас ном уншиж толгойгоо хөгжүүлэхээс татгалзаж хоёр гурван өгүүлбэрээр л хязгаарлагдана.
Хүсэл гэдэг дур эсвэл тачаал цаашлаад шүтэх болоод бишрэх гэх мэттэй ямар ч хамаагүй. Хүсэлийг ухамсартай холбож ойлгох хэрэгтэй. Ухамсар гэдэг хүний ухаанд үүсэх сайныг болон зөвийг хийх гэсэн тухайн хүний биеэ авч явж буй шинж төлөв шүү дээ. Ухамсарыг ухаанаас ялгаж чалахгүй хүмүүс хүсэлийг дур сонирхолоос бас ялгаж чадахгүй. Сэтгэлийг мэдрэмжээс ч ялгаж чадахгүй хүн олон.
Ийм хүмүүсийн гай балаг их яагаад гэвэл тэд олон хүнийг өнөөдөр ч балласаар байгаа. Харамсалтай юу вэ гэхээр ухамсаргүй ээж аав эмээ өвөө нар залуу үеийг хохироодог. Ойр дотны хүмүүсийн балаг их. Харин нийгмийн талаас балладаг багш профессоруудын талаар дараагийн бүлэгт бичнэ.
Хүний амидралын хөдөлгөгч хүч болсон цаашлаад маргааш нөгөөдөр дараа жил гээд ирэдүйд аваачих хүсэл гэдэг суралцах ёстой оюуны чадвар болохоос өнгөцхөн хямдхан зүйл биш. Түүнээс гадна хэн нэгэн хүн гаднаас шаардаад эсвэл зөвлөөд хийлгэчихдэг ч зүйл биш. Мэдээж хүсэл үүсэхэд нөлөөлсөн өндөр мэдлэг боловсролтой ухамсартай хүмүүс тараалдвал үүн шиг аз гэж байхгүй.
Залуу хүмүүст ийм л оюунлаг номын ард түмнүүдийн нэрлэдэг “Мастер” хүмүүс хэрэгтэй. Тийм учраас аав хүүгээ эр хүн болгож чадахгүй ээж охиноо эмэгтэй хүн болгож чаддаггүй гэсэн үг бий. Мэдээж хүүгээ хүссэн хүсээгүй айлын нөхөр эсвэл охиноо хүссэн хүсээгүй хэн нэгний эхнэр болгох амархан.
Хэрвээ хэн нэгэн хүн амнаасаа хүсэл гэж үгийг гаргаж хэлэх гэвэл юуны тухай ярих гэж буйгаа маш сайн бодох хэрэгтэй. Хүсэл яагаад хэрэгтэй вэ гэхээр зорилгоо биелүүлэхэд хэрэгтэй. Тиймээс маш их хүсэлтэй хүний хүсэлийг бас тэмүүлэл гэж нэрлэдэг. Дур эсвэл тачаалыг зорилго гэж нэрлэхгүй зөвхөн шалтгаан гэж л нэрлэнэ. Дураа дагаж хийх биш сэтгэлээсээ хийх хэрэгтэй. Тэгж чадвал түр зуурын биш хөнгөн шингэхэн өнгөцхөн биш. Сэтгэл чанга бол хүсэл чанга.
Хүсэл гэдэг биелэгдэх ёстой тодорхой тууштай үйл хэрэг. Тиймээс тухайн хүн нилээд боловсорч эхлэхээр зорилгодоо хүрэх гэсэн өөрийн хүссэн хүсэл үүснэ. Хүслээ биелүүлэх гэсэн шийдэл чухал бөгөөд ингэснээр шийдсэн бол одоо биелүүлэх ажил эхэлнэ. Тиймээс хүсэл гэдэг төлөвлөж буй үйлдэл шүү дээ. Хэн нэгэн төлөвлөгөө байхгүй гэвэл хүсэл гэж ярих хэрэггүй.
Хүсэл биелэхэд бас зарим хүсдэг зүйлээс татгалзах хэрэг гардаг. Жишээлбэл залхуурах цаашлаад амархан аргаар амидрах гэсэн дутагдалуудаасаа салах хэрэгтэй. Ингэж зарим зүйлийг хүсэхээ болиж бас хүслээ биелүүлэх жишээтэй. Тэгэхээр хүслээ биелүүлэхэд тэсвэр хатуужил гэх мэт тууштай үйлдэл шаардлагатай. Үүний тулд тухайн хүн өөрөө сайн төвлөрч чадах чадвар чухал үүрэгтэй.
Ойр орчимын олон хүн хүсэл мохоож эсвэл эсэргүүцэх тул үүнээс шалтгаалж хулчийж бууж өгч болохгүй. Мэдээж хүсэл биелэхгүй тохиолдолд гутрах явдал гарч зог тусж илийрч гөлөрч хачин болно. Мэдээж ийм үйл явдал гарна шүү дээ. Үүнтэйгээ учраа олж сурах ажил гарна. Ингэж л амидралын туршлагатай хатуужилтай болно шүү дээ. Мэдээж энэ бүгдийг ухаарахад өөрийн ухаантай байх л чухал. Өөрийн ухаангүй хүмүүс бусдад өөрийгөө алдана.
Хүсэл гэдэг бусдын тусламжтайгаар эсвэл азаар биелэгдсэн тохиолдолд мэдээж хүслээ биелүүлсэн гэж хэлэхэд хэцүү. Энэ тохиолдолд хүсэл биш харин санаж явсан зүйл биелэлээ гэж л хэлэх болов уу. Эндээс л санаж явбал бүтнэ гэж сулхан ойлголт гаралтай болов уу.
Хүслээ биелүүлэхийн тулд тулд эрх чөлөөтэй байх хэрэгтэй. Эрх чөлөөтэй байхын тулд залуу хүмүүс өөрсдөө маш их зүйлээс татгалзаж сурах хэрэгтэй. Жишээлбэл утсаа унтрааж интернэтээ хааж бодож сууж цаасан дээр төлөвлөж амидралыг төсөөлж цаг хугацаагаа тооцоолох хэрэгтэй.
Цаг хугацаа харвасан сум шиг өнгөрч нэг л мэдэхэд юу ч сураагүй хоосон толгойтой ээж аавууд болцгооно. Ингээд секс хийгээд гаргачихсан хүүхэддээ юун ээж аав болох ирээдүйн ямар ч амидралгүй өөрийнхтөйгөө адил хүүхэд биш насаар амидруулна. Хүүхдэд хичнээн ч мөнгөтэй байгаад тус болохгүй харин мэдлэгтэй байж чадвал тус болно. Үгүй гэвэл хорвоод байр сууриа олоогүй ээж аавтайгаа адил цаг өнгөрөөсөн биеэ чагнасан худлаа жүжиглэсэн хүмүүс л болцгооно доо.
Мэдээж энд нэг ярих зүйл бол хүмүүс зүгээр цаг завтай юу ч хийсэн яахав өнөөдөр хаачисан ч яахав гэж хий дэмий цаг үрж байгаагаа эрх чөлөөтэй гэж хэлж буй үнэхээр өрөвдөлтэй. Хийж бүтээж сурч боловсорч буй үйл хэрэг бол жинхэнэ эрх чөлөө. Яагаад гэвэл ирээдүйд л зориулж эрх чөлөөг хэрэглэдэг. Ирээдүйг төлөвлөөгүй хүнд эрх чөлөөний хэрэг ч гарахгүй. Эрх чөлөөгөөрөө юу хийх гэж буй л сонин шүү дээ. Ерөөсөө эрх чөлөөтэй үедээ л хүн хийж бүтээнэ шүү дээ. Хийж бүтээхгүй гэвэл залхуураад л ээж аавынхаа өгөх мөнгийг хүлээгээд л сууна гэсэн үг.
Эрх чөлөөгүй хийсэн зүйлс бол даалгавар, захиалга, зах зээлд зориулах, богинохон хугацаанд амжилтанл хүрэх гэсэн заль мэх болохоос эрх чөлөөтэй ямар ч хамаагүй.
Урлагийн нэг салбар болох уран зурагт урлагийн бүтээл гэж ярих дуртай. Гэтэл сүм хийдийн захиалгаар бурхан зурчихаад эсвэл гуйлан бурхан хийчихээд түүнийгээ урлагийн бүтээл гэдэг. Гэтэл түүнийг эрх чөлөөгүй хийсэн тул урлагийн бүтээл биш захиалгат бүтээл гэж л нэрлэнэ. Зах зээлд зориулж тодорхой үнэ шаардаж бүтээсэн бүтээлийг эрх чөлөөт урлагийн бүтээл гэж нэрлэхгүй. Урлаг гэдэг цэвэр эрх чөлөө болохоос баригдсан зориулагдсан биш. Иймэрхүү жишээ яривал олондоо.
Хүсэх эрх чөлөө өөрөөр хэлбэл хэнээс ч хамааралгүй юунаас ч шалтгаалахгүй цэвэр хүсэл үүсэж түүнийгээ биелүүлэх гэсэн эрх чөлөө хүний хөдөлгөх хүч болсон цагт хүнээс маш их шинэ сонин содон бусдыг цочоосон бусдыг дургүйцүүлсэн бүтээлүүд гарч чаддаг. Хүнийг шинэчлэх гэж хийж бүтээдэг болохоос хуучиныг санагалзуулж магтуулж шагнуулах гэж хийсэн бол эрх чөлөөгүй боогдмол доо.
Энд яриж буй хүсэл бол хүний өөрийн хөдөлгөгч хүч. Эрх чөлөөт хүсэл хөдөлгөгч хүч болж чадвал дэвшилтэт шүүмжит урагшаа амидрал эхлэх боломжтой. Үгүй гэвэл хоосон хөндий хуучин зогсонг агуулгагүй ажил амидрал үргэлжилнэ. Ийм эрх чөлөөгүй хүмүүстэй уулзаж ярилцахад даан ч уйтгартай.
Идэвхит амидралгүй хүмүүс бусдын идэвхит амидралыг устгана. Идэвхигүй авгайтай идэвхит нөхөр суугаад идэвхигүйжих аюултай. Идэвхигүй уйтгартай эр нөхөртэй болчихвол дагаж идэвхигүй болж ёстой болохгүй. Салж нийлэх бол жинхэнэ эрх чөлөө шүү дээ. Энэ тухай дараагийн бүлэгт ярилцана.
Хүссэнийгээ биелүүлэх гэсэн тэр эрх чөлөө бол өөрийнхөөрөө шийдэж чадсан шийдэл бөгөөд өөрийгөө хөдөлгөх боломж ба нөгөөтэйгүүр хүссэнийгээ өөртөө зориулах бас нэг боломж. Эрх чөлөөгүй хүмүүс өөртөө зориулж чаддаггүй. Тэд бусдын хэлж заасанаар өдөр өнгөрөөнө.
Олон хүмүүс гадаадад амидарч гадаадад аялж яваагаа эрх чөлөө гэж нэрлэдэг. Энэ бол зөвхөн хөдөлгөний эрх чөлөө болохоос биш оюуны эрх чөлөө биш. Яагаад би энэ ард түмний эх оронд ирчихээд байж байгаа билээ гэсэн асуулт чухал. Хүн сурч мэдэж өөрчлөгдөж хөгжих гэж л алсыг зоридог биш билүү. Ингээд яг нарийн бодвол эрх чөлөөгүй гэдгээ ухаарч заавал аялал хийж мөнгө үрэх шаардлагагүй гэдгээ хүлээн зөвшөөрөх жишээтэй.
Хүссэнээ биелүүлэх гэж яваа эрх чөлөөт хүн бол өмнө бичсэн өөрөө өөртөө хөөгдсөн хүн ч биш бас өөрийгөө хүчиллэж өөрийн мэдлэгүй яваа хүн ч биш. Хүн хүсэж эхэлж хүслээ тооцоолж эхэлсэнээр өөр дээрээ ажиллаж эхлэх жишээтэй. Хэн нэгэн хүслээ биелүүлж чадлаа гэвэл эрх чөлөөгөө эдэлсэн гэвэл одоо энэ хүн өмнөхөөсөө өөрчлөгдөж сайн тал руугаа хөгжиж сайхан зүйл бүтээж бусадтай илүү ойр дотно болж бусдыг эрх чөлөөтэй болоход туслаж дэмжиж эхэлдэг.
Хүн хүсэхээ зогсвол идэвхит амидрал зогсоно. Хүсэлгүй хүн шиг эндэгдэл эрсдэл гэж хаа ч байхгүй. Хүсэлгүй хүмүүс бусдыг дууриана. Хүсэлгүй хүмүүс бусдыг дагаж сүүдэрт сажлан явцгаана. Олон хүн хүслээ дагаж биш хорсол өшөө авалт хөрөнгө мөнгө нутаг ус гэх мэт өөр шалтгаануудаар нэгдэж нийлцгээх явдал үнэхээр хямдхан.
Хүсэлгүй хүмүүсийн хүслийг нэг бол хөгжүүлээгүй эсвэл хүүхэд насанд мохоож унтраасан байх боломжтой. Тэглээ гээд хүүхэд насандаа хорогдох хэрэггүй. Хүүхэд наснаасаа салж гэрэлд гарч гэгээрэхийн тулд эхлээд гэр орон аав ээж бүгдийг хаян орхиж хүсэлээ бүтээж биелүүлэх зоригтой байх хэрэгтэй. Хүсэл дарж мохоогчидоос холдон явах хэрэгтэй.
Хүсэл гэдэг хүний доод ухаанд ч бас дээд ухаанд ч үүсэх боломжтой.
Сонссон харсан бүх зүйл ухаанд хүлээн авагдаж өөрийн мэдэлгүй доод ухаанд хадгалагдана. Тиймээс өөрийн мэдэлгүй хүсэл гэнэт үүсэх боломжтой. Харин ухаардаг өөрөө мэдэж ухаарах ухааны дээд хэсэг бол зориуд зориж төлөвлөж хүссэн хүсэл . Энэ хоёр төрлийн хүсэл өөрт зөв сайн зүйл гэвэл одоо тэгээд энэ хүслээ биелүүлэх л ажил гарна даа. Биелэх эсвэл биелэхгүй бол дараагийн асуудал шүү дээ.
Хүслээ биелүүлэхээр шийдэх шийдэл бас эрх чөлөөтэй явагдах чухал. Шийдсэний дараа хийж эхлэх бас дараагийн том ажил шүү дээ. Гагцхүү эхлүүлсэн бол дуусгах хэрэгтэй бөгөөд дуусгахдаа орхихгүй бүрэн хийх бас дутуудуулахгүй гүйцээж хийх хэрэгтэй.
Ингээд энд яриж буй хүслээ биелүүлэх тухай сэдэвт нэгдүгээрт хүсэл үүсэх, хоёрдугаарт хүслээ биелүүлэхээр шийдэх, гуравдугаарт шийдсэний дараа үнэхээр хийх л хэрэгтэй гэсэн гурван асуудалтай тулгарна. Энэ бүгдийг ялгаж салгаж мэддэг л байх ёстой шүү дээ.
Хэрвээ хүн нэгэнт шийдсэн бол түүнийхээ ард баттай зогсож чадах л чухал шүү дээ. Бүтсэн ч бас бүтээгүй ч байр сууриа хадгалах хэрэгтэй. Эндээс амидралын туршлага ярих боломжтой. Алдаж үзээгүй буруутаж үзээгүй хүмүүст амидралын туршлага гэж байхгүй. Бэлэн амидрал бэлгэнд авсан хүмүүс ёстой л эрх чөлөөгүй хүмүүс. Хүн өөрөө алдаж онох унаж босох үйл ажиллагаа жинхэнэ эрх чөлөө авчирдаг. Гэхдээ муу үйл хэрэг биш сайн үйл хэргийн төлөө яваад алдах шүү дээ.
Хүслээ биелүүлэх гэж яваа хүн хэн бэ гэдгээ мэдсэн хүн шүү дээ. Өнөөдөр хүртэл амидарч ирсэн түүх ямар билээ гэсэн асуулт тухайн хүний хүсэх чадвар болон хүслээ биелүүлэх чин зориг чухал. Үүний дараа л эрх чөлөөний тухай ярих боломжтой. Ерөөсөө хүсээд буй эрх чөлөө дахин дахин сэргээгдэх боломжтой шүү дээ. Тиймээс яг одоо эрх чөлөөгүй байгаадаа гутрах хэрэггүй эрх чөлөөгөө бүтээнэ шүү дээ. Хэрвээ эрх чөлөө унтарсан бол бас сэргээх боломжтой.
Хүслээ илэрхийлж чадах чадварын тухай
Хүслээ илэрхийлж чадахгүй хүн гэдэг эрх чөлөөгүйтэй адил шүү дээ. Хүний дотор хүсэл үүсэх гэдэг мэдээжийн асуудал. Гэхдээ хүслээ үг болон өгүүлбэр болгож чадах хэрэгтэй. Хэрвээ үг өгүүлбэр болгож чадвал одоо хүсэл гадагшлана шүү дээ. Чадахгүй гэвэл дотроо үлдэнэ. Ихэдвэл бүр дотор бөөгнөрч түгжрэл үүсэх жишээтэй.
Хүслээ үг өгүүлбэр болгож хэлэхийн өмнө шалгах, засах, тодорхой болгох чухал үүрэгтэй. Хэрвээ үг өгүүлбэр болгож чадахгүй гэвэл гараараа заах зангах эсвэл зураг зурж харуулах цаашлаад өөрийн хөдөлгөөн биеэрээ харуулах ажил гарна. Жишээлбэл юу ч хэлж ярихгүй гадуур яваад гэртээ орохгүй байвал гэртээ байх хүсэлгүй гэдгээ харуулж буй болов уу. Бас л хүслээ биелүүлэх гээд байна шүү дээ.
Мэдээж хүсэл бусдыг баллаж хохироох зорилгогүй гэдгийг энд дахин хэлэх хэрэгтэй. Тэр бол хүсэл биш өшөө хонзон атаа жөтөө хордох шардах гээд олон сөрөг сэтгэлийн хөдлөлүүдтэй хамаатай.
Хувийн эрх чөлөөний төлөө хийх үйлдэлүүд жишээлбэл ажлаасаа гарах эсвэл эхнэр нөхрөөсөө салах гээд олон эрх чөлөөнүүд бий. Энэ тухай дарааагийн бүлэгт ярилцана.
Хүн нэгэнт эрх чөлөөг мэдэж бас хувийн эрх чөлөөгөө хүсэж чадаж байвал эрхэм чанараа хадгалж буй. Хувийн хүслээ дарах болон биелүүлэх гэсэн сонголтуудтай байж чадвал энэ бол бас л эрх чөлөө шүү дээ.
Хүслээ илэрхийлэх боломжгүй үе залуу хүмүүст үргэлж тулгардаг. Ихэнх ээжүүд охиноо тулгаж хардаж сэрдэж өөрийнхөөрөө байлгах гэсээр байгаад охиноо хүсэлгүй болгодог. Олон аавууд хүүдээ зааж мундаг хүн болгох гэж хэрэггүй амидралын туршлага ярисаар байгаад хүүгийнхээ хүслийг мохоодог. Хүний амидралын туршлага бусдад биелэх боломжгүй. Чадахгүй байж мэдэхгүй байж нэрэлхүү зан гаргаж нэг их үр хүүхдэдээ ингэж их өөрчлөгдсөн орчин үед захиас хэлэх шиг гэмт үйлдэл байхгүй.
Ялангуяа олон зуун жилийн өмнө бичиг үсэггүй байхад хэрэгтэй байсан лам нар өнөөдөр даан ч хэлэх үг байхгүй. Тэд юу мэдэж бас ямар амидрал амидарсан болоод хүмүүст мэдэмхийрээд байгаа вэ гэж асуусан асуулт бүр л тодорхой болгоно шүү дээ. Олон залуу хүмүүсийн хүслийг мухар сүсэгтэнүүд эвдэж гэмт үйлдэлүүд хийдэг. Хүн нас ахиад ирэхээр үхлээс айдаг тул мухар сүсэгт автагдахдаа амархан даа.
Эмээ өвөө болон ээж аавууд ном уншиж ухаанаа хөгжүүлээгүй ухамсарт суралцаагүй насанд хүрсэн мөртлөө цаг үеэ ойлгож мэдрээгүй тул үр хүүхдээ балладаг. Өөрийнхөө ухааныг хөгжүүлээгүй бол үр хүүхдэдээ юу зөвлөж юу захиж юу зөвлөх вэ дээ. Жинхэнэдээ бол үр хүүхэдтэйгээ уншсан романуудаа ярилцаж залуу хүмүүст хүсэл үүсгэж жинхэнэ эрх чөлөө гэж юу байдгийг сургаж залуусыг хүслээ биелүүлэхэд тус дэм болж ачтай хүмүүс болох ёстой биш билүү.
Хүслээ ойлгох тухай
Хүн өөрийнхөө хүслээ ойлгох чадвар чухал. Үүний тулд ерөөсөө өөрийгөө ойлгож чадах чадвар хэрэгтэй. Би ямар байдалд байгаа билээ гэж асуулт үргэлж тавих. Хүн өөрийгөө ойлгож чадаагүй бол хүсэл ч бас ойлгомжгүй. Ингээд эрх чөлөөгүй гэдгээ мэднэ. Тиймээс хүн өөрийгөө шинээр ойлгож эхлэх шаардлагатай.
Хүн өөрийгөө олйгож эхлэхэд үнэлэх үнэлэмж чухал үүрэгтэй. Үнэлэмж зөв бол хэзээ ч хүсээгүйгээ хүсэж эхлэх боломжтой. Үүнээс гадна хүсээд салдаггүй зүйлсээсээ салах боломжтой. Ингэж эрх чөлөөтэй гэдгээ ойлгож эхлэнэ.
Хүн юу хүсдэг билээ гэдгээ ойлгоход өөрийгөө ойлгох чухал тул дараагийн олон асуулт зайлшгүй тавигдана.
Эмэгтэй хүн юу хүсдэг билээ, эрэгтэй хүн юу хүсдэг билээ, хүүхэд юу хүсдэг билээ, залуу хүн юу хүсдэг билээ, хөгшин хүн юу хүсдэг билээ гээд ойлгох ёстой олон асуултууд гарч ирдэг.
Хүн ойлгоод эхлэхээр илэрхийлж чадна. Ойлгомжтой болох бүр үнэлэх үнэлэмж бас өөрчлөгдөнө. Өөрийгөө ойлгохын тулд өөрийгөө мэддэг байх хэрэгтэй. Өөрийгөө мэдэж чадвал юу хүсэх тэр эрх чөлөөгөө мэдэх шүү дээ.
Өөрийгөө мэдэх гэдэг “Би хэн бэ” гэдгээ л мэдэхийг хэлнэ.
Доктор С.Молор-Эрдэнэ
Сэтгэгдэл0
Ñàéõàí íèéòëýë áàéíà. Ìàíàé àõìàä ôèëîñîô÷èä áàñ áè÷èæ, çàëóó÷óóääàäàà ¿ëãýð áîëìîîð þì.
MARXISM -CHUUD PHILOSOPHICHUUD BISH SHUU
za medehgui ee, nileed tsag nartai hun l hicheej oilgoj baij oilgoj magadgui um shig baina.
ахмад филсофч хүнээр бичүүлж яах гэсийн.Гэхдээ энэ амьтнаас дээр ээ.
Мөхсөн барууны сөнөсөн философиороо чам шиг нь хэзээ ч "БИ ХЭН БЭ"-гээ олохгүй юм.
dorond zuur tsetsen ug aas oor zuul ugui .hun torlegten n medleg iig dormjilsen buhen duusdag jam tei
Молорт мэдээж авах юм бий. Яриад байгаа юм нь маш гүн гүнзгий утга учиртай. Бид нар өнөөдөр философийн ойлголт байтугай үгсийнх нь ч утга учрыг ойлгодоггүй, ухаан ухамсар бүгд нарийн тус тусдаа ойлголт. Гэхдээ Молор энэ чиглэлээр сурч энэ мэргэжлийг философийн эх оронд нь сурч ирчихээд энд ийм орчинд байгаа, тэр чиглэлээр сурч боловсроогүй хүмүүстэй харилцаж байж ийм дээрээс бараг л доромжлох маягтай ярьж явдаг нь үнэхээр онцгүй. Манай энд байгаа философичид гэх мануухайнууд бүр юу ч хийдэггүй, ярьж хэлж байгаа юмаа өөрсдөө ч ойлгодоггүй нь үнэн л дээ. Гэхдээ яг энэ замаар явсан бол Молороос илүү хүнлэг илүү өгөөжтэй байх хүн зөндөө байгаа л даа
PHILOSOPHY BOL MERGEJIL ,CHEMISTRY IIN MERGEJIL BUS HUN YAAJI CHEMISTRY IIG MEDEH BEI ? MEDEHGUI BOL BODOHGUI
BRAVO MAESTRO
Молороо Чи Хүслээ чөлөөтөй илэрхийлж чадах чадвартайдаа хүмүүст үлгэр дуурай л болж үнэлэгддэг...
Би чинийн нийтлэлийг ер нь уншдаггүй л дээ. Цѳхрѳлгүй тасралтгүй бичээд байхаар чинь хүн болсон хойно дээрдээ болов уу гээд зүгээр л гүйлгэж харлаа. Энэ параграфыг уншиж эхлээд зогслоо: "Урлагийн нэг салбар болох уран зурагт урлагийн бүтээл гэж ярих дуртай. Гэтэл сүм хийдийн захиалгаар бурхан зурчихаад эсвэл гуйлан бурхан хийчихээд түүнийгээ урлагийн бүтээл гэдэг. Гэтэл түүнийг эрх чөлөөгүй хийсэн тул урлагийн бүтээл биш захиалгат бүтээл гэж л нэрлэнэ." Чамайг лав л Германд байсныг мэдэх юм, ѳѳр олон орноор яваа биз. Хэрэв анзаарсан бол алив шашны сүм хийд, бурханы эд зүйлс тѳгс тѳгѳлдѳр, хүн гэдэг амьтны хийж чадах дээд чадварын үр бүтээл байдаг. Хүн сэтгэл зүрхээ бүрэн зориулж хийдэг тул тѳгс болдог юм. Заавал гадаад гэлтгүй Улаанбаатарт байгаа үлдсэн хэдэн сүмийг л харчих. Тэгээд дараа нь тэднийг урлагийн бүтээл биш гэж хэл л дээ.
Мөн л баахан бичгийн дүрмийн алдаатай,найруулга муутай хэвээрээ монгол орныхоо хөдөө нутгийн амьдралыг огт мэдэхгүй барууны номлолоор нуршаар....Ядуухан амьдралтай мань мэтийг мөн ч их доромжилох юм даа.
– Когда приезжаешь в Израиль, то испытываешь невероятное по силе и теплоте ощущение. У меня такого не было никогда. Тебя очень поддерживают, помогают. Первые два месяца, когда я ходил по улицам, люди, узнававшие, что я совершил алию, отвечали мне все одно: Welcome home. От этого хотелось рыдать. Эти люди тебя не знают. Это обычные таксисты. Продавцы в магазинах. Кто угодно. Тебе просто рады. Израиль – это добрая и понимающая страна. Мне кажется, что очень большая проблема сегодня в России и, кстати, та, из-за которой я уехал из страны в большой степени, – это то, что у нас разрушена система ценностей. Единая система ценностей для страны. Даже в жуткие брежневские времена система ценностей – принимаешь ты ее или нет – существовала. Мои родители ее не принимали. Я ее не принимал. Но тем не менее моя семья знала, что система ценностей существует. Знание системы ценностей дает тебе ощущение определенной безопасности. Потому что ты знаешь, что есть вещи, которые более-менее поддерживают все. – Вот в России сегодня общепринятой, понятной системы ценностей нет, – продолжает Владимир Яковлев. – Это значит, что нет ни общей безопасности, ни общих социальных гарантий, ни стремления к культуре и образованию, ни даже стремления к заработку – ничто из этого не является системой ценностей. И это самая большая ошибка, которая была совершена в девяностые: не была установлена и закреплена понятная и очевидная, всеми принимаемая и не подлежащая никаким сомнениям существующая на уровне аксиомы система ценностей. Без нее очень страшно жить. С тобой может произойти вообще все что угодно. Поэтому жизнь в России превратилась в русскую рулетку. Каждое утро ты ее крутишь, и что с тобой произойдет, ты не знаешь. Ты не знаешь, что с тобой произойдет, когда ты подходишь к паспортному контролю: может, выпустят, а может, и нет. И не понятно, как с этим разбираться. Ты не понимаешь, что может произойти, если ты подойдешь к полицейскому или полицейский подойдет к тебе. Это бесправие. От этого и бегут люди. А Израиль – это страна, в которой такая система ценностей есть. Я ее понимаю и принимаю. И понимание того, что эта система существует, является мейнстримом, ее разделяют все, для меня гарантия спокойствия и безопасности. Вот почему я здесь. Он хорошо знаком со статистикой Министерства абсорбции (эту статистику видно с его зеленого балкона). Количество и качество новой волны репатриантов из России, то есть из Москвы, его не удивляет: – Мы говорим с вами о молодой интеллектуальной элите страны. Для любой цивилизованной страны мира молодая интеллектуальная элита – это самая высокая ценность, которая только существует. Потому что это будущее страны. Россия в силу какой-то общей беды, в силу гигантской сырьевой базы, которая является проклятьем, может позволить себе пренебрежительно относиться к интеллектуальной элите. Таких стран в мире очень мало. Но вот Россия, к сожалению, может себе позволить. И позволяла всегда. Вопрос только в методах. Сталин интеллектуальную элиту расстреливал. Брежнев интеллектуальную элиту маргинализировал. Путин интеллектуальную элиту выгоняет из страны. И то, что молодая интеллектуальная элита принимается Израилем, это прекрасно. Это свидетельствует о том, что Израиль намного больше думает о своем будущем, чем думают о нем в России. – И у меня нет ощущения, что современные репатрианты оппортунисты, – делится собственным видением Владимир Яковлев. – У меня есть ощущение, что в России существует абсолютно е…тый и перевернутый подход к этим людям. Если Россия не может для своих собственных интеллектуалов в силу безумия создать нормальные условия для жизни, то, конечно, нужно бежать. Никто не обязан тратить свою жизнь на российскую хуе...у. Не надо этого делать. Израиль – это страна стартапов. Деньги здесь зарабатывать можно. Хотя делать это и непросто. Но профессиональный человек сейчас может зарабатывать деньги где угодно. Один мой знакомый рассказал фантастическую вещь: за последние 20 лет из России уехали сотни тысяч человек в разные страны. Если даже очень приблизительно посчитать подоходный налог, который эти люди платят сегодня в тех странах, которые стали для них родиной, эта сумма в десятки раз превышает сегодняшний доход России от нефти. И этим сказано все, на мой взгляд. Данные Росстата говорят о том, что за первые восемь месяцев прошлого года из России уехало больше людей, чем за любой полный год президентства Владимира Путина. В январе – августе 2014-го из России эмигрировало 203 659 человек (за тот же период 2013 года из страны на постоянное место жительства уехало 120 756 граждан). Разница между количеством отъезжающих и приезжающих – в пользу приезжающих. Однако число приезжающих в РФ растет медленнее, чем поток эмигрантов из России. К тому же миграционный прирост населения России происходит в основном за счет приезжих рабочих из стран СНГ. Тогда как уезжают из страны в первую очередь квалифицированные специалисты, предприниматели, творческая интеллигенция: в США, Германию, Финляндию, Израиль. http://www.ehorussia.com/new/node/11131
Люди бегут из Монголии. Eсли Монгол(ия) не может для своих собственных интеллектуалов в силу безумия создать нормальные условия для жизни, то, конечно, нужно бежать. Никто не обязан тратить свою жизнь на монгольскую хуе...у.
Hi ingehed neg yum asuuy tanuusaas? Manai golomt bank ajilchdiinhan tsaling uguhgui bas ajiljdaa neg negeer ni halaad ehelj bna? udahgui dampuurana gesen her unen bol?
"Голомт банк" гэгч яаж бий болсныг Б.Батбаяр (баабар) Л.Болд...нараас асуу!? "Эхлэл ямар байна тегсгел нь тийм л байна".
Советский актёр Георгий Бурков всю жизнь вёл дневник. В нём он не только размышлял о кино и театре, но и о – русском обществе и истории. Он не верил, что русские смогут перестать быть расходным материалом государства, а итогом Перестройки видел разграбление советских активов и появление новой номенклатуры. Скончался Георгий Бурков 19 июля 1990 года в Москве. Он оставил массу записных книжек и тетрадок, в которые заносил свои размышлениями об искусстве, политике и истории. Писал он их для себя, не надеясь на публикацию. Эти дневники были опубликованы его женой уже после смерти Буркова –книга «Хроники сердца», вышедшая в издательстве «Вагриус» в 1998 году. Мы приводим выдержки из дневников Георгия Буркова – его размышления о советском обществе, русских и русской истории, её месте в мире. ************* 1974 год У меня нет Родины, ибо у раба ее не может быть. Но если она у меня есть, то внутри меня, и так у многих. Но мы живем на чужой территории, нашу Родину оккупировали коммунисты. Это не татаро-монголы, это свои, и, пожалуй, в этом секрет их успеха. Они нас заставили быть чужими. Они приписывают нас к одному месту, но не к тому, где ты родился и вырос. Малая родина – этот бандустан, явление обманчивое, лживое. Мы – лимитчики, т.е. профессиональные штрейкбрехеры. Предательство, зависть – давно стали частью Имперской политики коммунистов. И никогда коммунисты не представляли интересы рабочего класса. Никогда. В основном это осколки и неудачники из всех слоев русского общества. Они истребили основу – крестьянство и интеллигенцию. Теперь их можно уговорить, умолить уйти с исторической сцены, но не истребить, не рассчитаться за содеянное. Неправда, что это уже другие люди. Это идеологические дети тех, первых, Бесов. Но их уничтожить нельзя еще и потому, что они – это мы. Наиболее агрессивных (подавляющее большинство!) придется долго уговаривать вернуться в подполье. А потом терпеть их террор (жертвоприношение! Но не то, о котором говорил робкий Тарковский), как сейчас мы терпим рэкет и др. уголовщину. Это наши дети, братья, сестры. И так будет всегда! *** 1976 год Государство и государственные институты никогда не занимали почетного места в жизни русского народа. Сколько голов полетело из-за этого! Вся Россия была клеймена, пересидела по острогам, лагерям, каторгам и тюрьмам. И лишь в лихие времена, когда возникла смертельная опасность для нации, русский народ поднимался, да и то не сразу, на защиту Родины и отстаивал свое право жить опять двусмысленно – и в государстве и вне государства. Государство и государственные учреждения на Руси всегда были варяжьими. Даже в те исторические моменты, когда у власти стояли исключительно русские люди, государство было варяжьим, т. е. отделенным от жизни народа. Власть на Руси всегда была вакантна, неустойчива. И какие только нации не пробовали управлять русскими людьми. А понять нужно было одно: со времен варягов русские люди хотят, чтоб государство было в услужении, а не правило, не угнетало, чтоб оно, государство, было направлено по устремлениям своим вовне, а не внутрь, т. е. государство не имеет права переходить русскую границу. Служи. Охраняй границы. Не больше. Ясно, что мы, русские, будем кормить и одевать государство. Но не все же отдавать! А так именно и получилось. Из века в век. 1978 год Удивительную черту советской интеллигенции наблюдаю в течение долгих лет. Почти вся советская интеллигенция оппозиционно настроена к власти. Но это не мешает устраиваться в жизни именно за счет власти. Вот вышагнул Солженицын, не выдержал. И от него ждут, что он скажет о тех, «несчастных», которые остались в архипелаге. Они, конечно, публично отрекутся от него, но он-то должен понять это так, будто бы всерьез. И т. д. Если удастся протащить в книгу или фильм кукиш в кармане, это в закоулках выдается чуть не как акт неповиновения или крупной диверсии. *** Герой в нашем советском представлении – это человек, «сознающий» историческую ответственность, которая на нем лежит, т. е. хорошо понимающий, что он Герой. Так может думать человек, лишенный, как правило, юмора. Или просто глупый. И еще: обязательный в соцреализме элемент подхалимства. Постоянные преграды привели к тому, что мы ищем героя там, где его и не было: не пьет, работает нормально, без прогулов – и герой. *** Обнаружил удивительное явление – вырождение и упадок советской аристократии. Всемогущие партийные деятели, военачальники, писатели, артисты, чекисты, ученые и пр. сталинские соколы – они были во всех сферах общественной деятельности – ушли из жизни и оставили своим детям огромные квартиры-хоромы, сказочные дачи в подмосковных лесах, редкие фотографии, многочисленные награды и неумение жить, неприспособленность к волчьей московской жизни. На смену сталинским гигантам идут другие, деловые и денежные люди, но это не их дети. 1983 год Меня выбрали в правление общества СССР – Колумбия. Почему? Кого я представляю в этом обществе? Кого представляют другие? Кого представляет само общество? И зачем оно вообще? Кому польза от этого фиктивного общества? Почему на него тратят деньги? Зачем отрывают от серьезных дел взрослых людей и превращают их в смехотворные декоративные фигуры? Много еще вопросов! Вообще-то я не дурак и хорошо понимаю, что это общество – одно из средств проникновения в другие страны и наведения нужных «нам» мостов. Общество дружбы – удобное и хорошо отработанное орудие идеологической экспансии, великолепная крыша для диверсий. Не зря же этим занимается военная (так я думаю, догадываюсь) разведка. Им и зарплата идет. Нас же, марионеток, могут за шмотками свозить, ну и мир показать любознательным, непьющим. Ну, а при чем же здесь «первичная» организация? Что это за идея? Да еще новая? Вкратце идея заключается в следующем: первичная организация – это Государство, в разнообразных и многочисленных проявлениях. Другого и не может быть. Мы, советские люди, нигде и никогда никого не представляем. Мы – маскарадные маски, в которые постоянно рядится Государство, «наша» первичная (и единственная) организация! Все это записываю к разговору о Государстве, к общему разговору. И еще. Если взять какое-либо «общество дружбы» в его естественном, изначальном, виде, очистить от государственной направленности и непомерных Государственных нагрузок, то это «общество» может принести действительную пользу народам в их стремлении узнать друг друга и понять, что им нечего делить и нет никаких причин воевать друг с другом. Это особый разговор на серьезную тему «Международные связи». Они, естественные связи, опасны для нашего Государства. http://ttolk.ru/?p=24076
Люди бегут из Монгол(ии). Eсли Монгол(ия) не может для своих собственных интеллектуалов в силу безумия создать нормальные условия для жизни, то, конечно, нужно бежать. Никто не обязан тратить свою жизнь на монгольскую хуе...у.
Большевикам нужна атомная бомба для того, чтобы удержаться у власти, т. е. против своего же народа. Пройдет немного времени, и они начнут шантажировать весь мир, чтобы весь мир умолял нас, народ, не делать революции и терпеть этих упырей и содержать их. *** Непрекращающаяся гражданская война против своего народа, колониальный режим, незаметное военное положение, а проще – всесоюзная зона. Все это измотало народ. Он уже понял, что сегодняшняя передышка (ухудшение) несет нечто новое для него, народа-то. Новое и страшно. Если раньше разбазаривали природные ресурсы и культуру, то теперь, похоже, собираются торговать нами. *** Коммунисты ситуацию в стране не контролируют. Но и никогда не контролировали. Они воюют с нашими народами, стравливают их. Оккупанты ситуацию не контролируют. Они ее создают, усугубляют. Но сейчас ситуация странная. Создавая особое положение для себя, партия вступила в сговор (в долю взяла) обслугу, охрану и т. д. Халявщиков очень много. Рабский труд еле-еле их кормит. Надо отпускать рабов на заработки (на живца ловить – называется) за границу. Но так, чтобы валюта шла хозяевам. *** Легкость, с которой мы входим в чужие страны (или вводим туда оружие) – Чехословакия, Венгрия, Польша, ГДР, Афганистан, Куба, Никарагуа, Китай, Вьетнам и мн. др., – говорит о том, что Запад вооружился не зря. Мы – профессиональные агрессоры. И не отказались до сих пор от идеи Мирового господства, скромно называя эту идею «Мировой революцией». Недоразвитые и бездарные людишки продолжают терроризировать и обирать огромную страну. И плодят, твари, подобных себе. Это катастрофа. Потом будут клянчить подаяние. Опять корми! *** Победа в Великой Отечественной окончательно развалила русских. И, естественно, позволила большевикам держаться до сих пор. Ведь Победа дала право думать, что путь правильный: лагеря, соц. реализм и пр. И безкультурье. Падение в будку. Мы выбрали «родное» рабство, рассчитывая на то, что у коммунистов оттает сердце. Дураки! Мы ввергли себя в большую глупость и униженность. Дело еще вот в чем: война не дает повод для геройства ни с той, ни с другой стороны. Война – это грязь и убийство на самом дне сознания. Геройство создают идеологические подонки. Выбор между двумя фашизмами. Что может быть мучительней?! Но я никогда не скажу, что выбор был сделан правильный. Раб на выбор не способен. Такова судьба. Раба. *** Сталин хорошо учел опыт истории. Был Робеспьер, был Наполеон и был Луи Филипп. А Сталин все это собрал в одном! И не из-за большого ума. А из животного страха и из владения искусством партийной интриги. *** Через «свободные выборы» и через «свободно выбранных» депутатов партия заставит оппозиционеров заниматься разгребанием 70-летних завалов, созданных партией. Оппозиционеры надорвутся, пройдет 5 лет. Потом еще 5 лет. Лишь потом появится возможность убрать большевиков от власти. Но уйдет Горбачев и придет другой, который переименует партию и посадит ее на новое кормление. Судя по низкой культуре и нравственности народа, необходимо лет 15 воспитывать в народе знания и совесть. *** Как создать новое русское общество? Ведь его не создашь без новых финансовых отношений. Нельзя по-прежнему отдавать все деньги коммунистам, оставляя себе на еду и одежду, – а кучковаться где-нибудь на пустыре, в лесу. *** Может быть, великая тайна великой России просто в том, что Россия очень большая и растянулась как анаконда через все формации: голова в будущем давно уже, а хвост еще не прошел через рабство. И малые народы, живущие рядом, мучаются от нашей исторической медлительности. Мы их тоже вытягиваем вдоль своего огромного тела. А они рвутся, гибнут, исчезают. Сталин изолировал голову анаконды, и она перестала принимать команды живого тела. Сталин и партия стали посредниками. Такое неизбежно. http://ttolk.ru/?p=24076
Люди бегут из Монгол(ии). Eсли Монгол(ия) не может для своих собственных интеллектуалов в силу безумия создать нормальные условия для жизни, то, конечно, нужно бежать. Никто не обязан тратить свою жизнь на монгольскую хуе...у.